10 jaar geleden was ik ziek, heel ziek. Ik had mezelf tot over de rand van de afgrond gepusht, en hing nog met één arm aan een klein richeltje te bungelen. Het ergste was dat de donkere diepte onder me minder angstaanjagend voelde dan teruggaan naar mijn leven zoals het was. Ik leefde al jaren op pure wilskracht. Ik was naar de universiteit gegaan, omdat ik vond dat het moest en had daarmee de deur naar mijn dromen gesloten. Ik had vaarwel gezegd aan alles wat mij mij maakte. Eenmaal die weg ingeslagen, bleef ik stug doorlopen. Na de studie volgde het soort baan waarvan ik gezworen had het nooit te willen; op kantoor achter de pc. Het leek de enige optie, dus ik deed het. Jaar na jaar zwoegde ik zo verder.
Onder de oppervlakte ontstonden de eerste barstjes. Ik werd vaker ziek, was maandenlang uit de running na Pfeiffer (achteraf zie ik dat ik ook toen al worstelde met depressie). Die barstjes werden een scheur en mijn verlangen om te dansen gutste naar buiten. Dat jaar ging ik van 0 naar 6+ uur per week in de dansstudio. Ik genoot ervan, maar met het plezier werd ook mijn oude droom aangewakkerd en werd ik overvallen door gevoelens van verlies en boosheid dat ik de sprong nooit had gewaagd. Ik deed alsnog auditie, 27 was ik toen, ondanks luid protest van mijn omgeving. “Het had geen zin, was niet verstandig, ik had toch verantwoordelijkheden?”.
En hoewel ik werd afgewezen, had ik wel geproefd van de kracht en passie die diep in mij bewaard waren gebleven. Maar toch, hoe moest het nu verder? Ik had de knoop doorgehakt dat ik niet langer op kantoor wilde blijven, en besloot, mijn verantwoordelijkheden niet uit weg gaand, een deeltijdopleiding te starten naast mijn kantoorbaan. Opnieuw gooide ik de deur naar mijn dromen dicht en ging vastberaden en verbeten op pad. Ik negeerde alle signalen vanuit mezelf die me waarschuwden dat ik een doodlopende weg was ingeslagen. Een half jaar heb ik het volgehouden, totdat mijn lichaam voor eens en voor altijd besloot me een les te leren waar ik wel naar moest luisteren. Alle wilskracht die ik had werd vanaf dat moment aangewend om mijn lichaam aan te vallen. Ik pushte mezelf steeds een beetje verder richting de afgrond, elke dag werd ik een beetje strenger. Ik haatte het, en tegelijkertijd kon ik niet meer zonder de dwang om me alles te ontzeggen. Het gaf me een vals gevoel van trots als ik dingen kon weerstaan die anderen gedachteloos nuttigden. Ik viel ten prooi aan anorexia.
“Ik had Nooit verantwoordelijkheid genomen voor de belangrijkste persoon in mijn leven: ikzelf!”
En zo kwam het dat ik daar aan die richel hing. Hoewel ik het toen nog niet wist, en het nog jaren zou duren voordat het duidelijk zou worden, was dit een keerpunt voor me. Want ik ben gelukkig niet de duisternis in getuimeld om er nooit meer uit terug te keren, maar deze intense, emotionele en traumatische ervaring heeft wel mijn ogen geopend voor het leven waar ik niet naar terug wilde. Ik vond een derde weg: omhoog. Ik leerde inzien dat ik zo hard had geprobeerd om te doen zoals het hoort, dat ik ondanks al mijn verantwoordelijkheidsgevoel nooit verantwoordelijkheid had genomen voor het welzijn van de belangrijkste persoon in mijn leven: ikzelf!
Ik leerde stapje voor stapje luisteren naar mijn eigen behoeften. Ik durfde langzaam maar zeker weer uit mijn eigen schaduw te stappen en heel voorzichtig bracht ik de dingen terug in mijn leven die ik het meest gemist had. Want, zo leerde ik, dat waren de dingen die écht belangrijk voor me waren, de dingen die me gezond hielden. Ik dans niet meer, maar ik weet nu dat het minder gaat om de vorm dan om het doel.
“Ik vond een derde weg. Omhoog!”
Mijn behoefte om mezelf uit te dagen en te groeien, mijn behoefte aan expressie en mijn behoefte aan verbinding vinden nu een weg naar buiten in tekeningen, woorden, en in mijn eigen onderneming. Ik kies er voor me uit te spreken, te delen wat ik maak en om mezelf te laten zien zoals ik ben. Laagje voor laagje pel ik alle overtuigingen en ervaringen af die me zo ziek maakten. Ik laat mijn werk (dit woord gebruik ik in de breedste zin. Voor mij is werk alles wat je doet, alles wat je maakt, alles wat je laat groeien als mens) me voeden en opladen, omdat ik nu weet welke rol het speelt in mijn leven. En daarvoor hoefde het roer niet opnieuw radicaal om. Ik heb mijn kantoorbaan nog tot een jaar geleden gehouden, terwijl ik mezelf herontdekte en leerde voelen en ervaren waar mijn hart een sprongetje van maakt en mijn leven echt de moeite waard maakt.
Het doel van dit verhaal is niet alleen om je op te zadelen met mijn levensverhaal. Want ja, dat maakt duidelijk dat ik weet waar ik over praat en dat ik de uitgelezen persoon ben om je verder te helpen op je eigen pad als mijn verhaal iets bij je raakt. Maar, er zit nog een boodschap in. Die boodschap is dat je het aan jezelf verschuldigd bent om te luisteren naar jouw eigen, unieke behoeften. Je gezondheid hangt er letterlijk van af. En dat kan angstaanjagend voelen, weerstand oproepen en frustrerend zijn. Maar vraag je eens af hoe het het zou voelen aan die richel boven de afgrond; daar terecht te komen gun ik niemand. Ga je echter op zoek naar die derde weg en op reis naar jezelf, dan weet je misschien niet waar het je zal brengen, maar dat het de ervaring van je leven zal zijn is zeker! En het mooiste is, er is geen eindstation. Elke dag opnieuw is er een nieuwe kans om te luisteren, te voelen en te ervaren wie jij wilt zijn en wat jij wilt delen!
Enjoy the ride!