Ik begon mijn dag vandaag somber, treurig zelfs. Zonder goed te weten waarom, brandden de tranen in mijn ogen en wilde ik eigenlijk alleen maar onder de dekens kruipen.
Mijn man zei me dat ik naar mezelf moest luisteren en moest doen wat ik nodig had. Toch stapte ik, huilend en met grote weerstand, op de fiets naar de klimhal waar ik eerder deze week een tijdslot had geboekt.
Onderweg bleven de tranen komen. Bewust en diep ademhalen verzachtte het gevoel iets, maar ik bleef hangen in die sombere stemming. In de klimhal was het vrij druk en ik moest mezelf bedwingen om niet alsnog om te draaien en te vertrekken. Plichtmatig kleedde ik me om en sleepte ik mezelf naar de wand.
Totdat… ik de grepen vastpakte en mijn eerste route begon. Alle verdriet vloeide uit me weg en mijn lichaam kwam weer tot leven. Ik was uit mijn hoofd, in mijn lijf, er kwam ontspanning door inspanning. De shift was enorm en onmiddellijk. De emoties van een moment eerder waren op slag verdwenen en daarvoor in de plaats kwam een gevoel van flow, helderheid, en rust.
Ik realiseerde me dat hoewel deze specifieke situatie nieuw voor me was, het gevoel heel bekend voor me is. Precies hetzelfde ervaar ik namelijk thuis in mijn atelier zodra ik potlood en papier vastpak. Gelukkig niet altijd vanuit de somberheid die ik vandaag ervoer, maar het effect van ontspanning en flow is er vrijwel direct. Emoties glijden van me af en mijn lichaam wordt wakker.
Toch bijzonder dat het gevoel van weerstand en uitstel me evenmin vreemd is. Ik moet mezelf er nog steeds regelmatig toe zetten om te gaan zitten om te tekenen, ondanks dat ik de positieve effecten ervan ken.
Wat dit voorval me opnieuw leert is dat onze grootste winst soms zit daar waar de grootste weerstand is. En dat het daarom niet per se slecht is om jezelf ergens toe te zetten. Als ik had gedaan wat mijn man zei, en onder de dekens was gekropen, dan was die regenwolk hoogstwaarschijnlijk de rest van de dag boven me blijven hangen.
Het doet me des te meer beseffen wat de kracht van gewoontes is. Want, als je van de dingen die je tot leven wekken een gewoonte maakt, een vanzelfsprekendheid, dan kun je de weerstand leren zien voor wat het is en hoef je er niet tegen te vechten. Dan doe je gewoon wat je moet doen, groeien, bloeien, leven! En hoe simpel het ook is, dat is niet eenvoudig. Maar absoluut de moeite waard!