Ik was vroeger een echte prima ballerina. Ik was 5 toen ik voor het eerst in een roze tutu naar ballet ging en ik was meteen verkocht. Ballet, jazz-dance, en later moderne dans vormden jarenlang mijn lust en mijn leven. Ik genoot van de lessen, maar nog veel meer van de voorstellingen die we een paar keer per jaar hadden.
Als tiener begon ik te dromen van een leven als danseres. Dat was wat ik wilde ‘worden’ als ik later groot was. Ik zou naar de dansacademie gaan en écht leren dansen. En die gedachte was funest. Want vanaf dat moment keek ik met andere ogen naar alles wat ik tot dat moment had geleerd. Dat telde niet meer mee, want het was maar een dansschool voor amateurs. Ik begon zelfs mijn twijfels te krijgen over hoe capabel mijn leraren waren, want als ze echt goed waren geweest zouden ze toch wel ergens anders dansen? Ik begon, kortom, de wereld te verdelen in amateurs en professionals. En in mijn ogen was een amateur niks anders dan iemand die was mislukt als professional. Dat had ook een groot effect op hoe ik naar mezelf keek. Ik was niet langer trots op alle uren die ik besteedde aan mijn dans-educatie, maar schaamde me er voor. Ik wilde liever niet meer dat familie en vrienden kwamen kijken naar mijn voorstellingen, want het stelde toch niks voor. En toen ik jaren later uit angst niet eens meer auditie durfde te doen voor de dansacademie, verloor ik ook het laatste beetje drive dat ik nog had op dansgebied.
Ik hoorde de verhalen van anderen over hoe hard de danswereld was, en hoeveel gepassioneerde danseressen afhaakten tijdens de opleiding of kort daarna. Hoe ze al het plezier in dans kwijtraakten als professional. Het heeft lang geduurd voordat ik inzag wat een enorme denkfout ik had gemaakt. Een denkfout die zo diepgeworteld is, niet alleen in mij, maar in velen van ons, dat we hem niet eens herkennen.
Een professional is niet het tegenovergestelde van een amateur. Een amateur is geen mislukte professional. Om het te begrijpen hoef je alleen maar iets langer naar het woord AMATEUR te kijken. Stof je school-frans eens af en trek het woord uit elkaar. Een ama-teur is een “liefhebber”, iemand die houdt van wat hij doet! Amai! En dus zou eigenlijk iedereen een amateur moeten zijn. Zodra ik dat zag, wist ik ook waar het misging. Veel professionals verliezen de amateur in zich, waardoor hun creatieve vuur uitdooft. Mijn eigen minachting voor mijn amateur-status veranderde op slag in trots en dankbaarheid. Ik mocht weer genieten, spelen en creëren uit liefde voor creativiteit.
En dat is hoe het zou moeten zijn voor iedereen. Dus wat je ook doet, blijf een amateur! En wie weet, kun je dan op zeker moment daaraan de term professional toevoegen.
Do what you love, and love what you do!